ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ 1

Θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε ένα γεγονός το οποίο καταγράφηκε στα μητρώα των λυκοπούλων. Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Πατέστος Άρης του Μιχαήλ και της Νίκης κατά την διάρκεια της σχολικής περιόδου 66 με 67 έτρωγε ξύλο κάθε Δευτέρα από τον δάσκαλο του, επειδή ήταν Λυκόπουλο και δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει τον προσκοπισμό! Πάραυτα στις 21.5.1967 έλαβε το σήμα του Ιωβηλαίου του Λυκοπουλισμού (1916 – 1966) μετά διπλώματος προόδου μαζί με τον Λυκουρίδη Δημήτρη, τον Βιέρρο Γιώργο και τον Αυγέρη Ευστάθιο.

ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ 2

Το 1963 ο Ηλυσιακός Α.Ο. δώρισε 400 δρχ για τις ανάγκες της Ομάδας μας.

ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ 3

Πρώτα πήγε ο αδερφός μου, ο Τάσος, στους Προσκόπους, αχ δεν θυμάμαι το όνομα του φίλου του που τον παρέσυρε, και μετά μάλλον ζήλεψα και πήγα κι εγώ. Ήταν το έτος 1983, είχα παλιά και μια τρίπτυχη ταυτότητα που μου είχαν φτιάξει μόλις γράφτηκα, που έλεγε κάποια πράγματα, την έχω χάσει… Στα Λυκόπουλα ήταν πολύ ωραία… Από αυτά που μου έχουν μείνει είναι ότι Ακέλα μου ήταν η Αγγέλα, η οποία αρκετά χρόνια αργότερα μου είπε ότι ήμουν ήσυχο παιδάκι, αυτό που όταν το πρωτάκουσα να μου το λένε σια συνέντευξη, ότι είμαι δηλαδή «χαμηλών τόνων άνθρωπος», μου είχε κακοφανεί, όμως τελικά δεν είναι και ιδιαίτερα αρνητικό στοιχείο, νομίζω… Θυμάμαι μια κατασκήνωση με τα Λυκόπουλα στον Άγιο Αντρέα, εκεί που η Αγγέλα μας πίεζε να φάμε και την τελευταία μπουκιά, εκεί που μάλλον ο Βαγγελάκης απέκτησε το χρόνιο πρόβλημά του με την ντομάτα…

 

Από την Αγέλη έφυγα με Ακέλα τον Δήμο αφού η Αγγέλα είχε σταματήσει.

 

Πολλοί από τους φίλους μου στην Αγέλη δεν συνέχισαν στην Ομάδα όπου υπήρχε άλλο κλίμα, άλλες ηλικίες, άλλοι Αρχηγοί. Δεν πολυπήγαινα και παραλίγο να σταματήσω τον Προσκοπισμό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Γιώργο Σκαρλάτο που μου είχε γράψει στο γαλάζιο μου μαντήλι στο τέλος μιας κατασκήνωσης (που έγραφε ο ένας στο μαντήλι του άλλου ευχές)…  “και να σε βλέπουμε πιο συχνά στις δράσεις”. Πήγαινα όμως στις εκδρομές και τις κατασκηνώσεις. Δεν θα ξεχάσω το Ντράφι, ένα μέρος όπου κάναμε συχνά εκδρομές και διανυκτερεύαμε σε ένα έρημο σπίτι στη μέση του πουθενά. Γύρω γύρω δάσος και πιο κάτω μια πηγή. Ελπίζω να τα περιγράφω σωστά, δεν έχει σημασία, αποκλείεται να είναι έτσι εκεί πια, εδώ και πολλά χρόνια το Ντράφι έχει καεί και έχει γίνει οικιστική περιοχή. Στο «γύρω γύρω δάσος» παίζαμε τις νύχτες τον κατάσκοπο, με κατάσκοπο τον Σκαρλάτο, τον οποίο δεν πιάναμε ποτέ. Μ’ άρεσε πολύ και αυτό φάνηκε στην πορεία, τα Λυκόπουλά μου το ξέρουν καλά!

 

Ενωμοτάρχης δεν έγινα και ίσως κι αυτό να μου στοίχισε, ξέρω πολλά παιδιά που έχουν σταματήσει γι’ αυτό το λόγο, γιατί θεωρούν ότι έχουν θιχτεί.

 

Ευτυχώς δεν σταμάτησα. Στην Κοινότητα κάναμε ωραία παρέα, ήμασταν σχετικά αρκετά άτομα, εκεί ξαναβρήκα βαθμοφόρους τον Δήμο και τον Σκαρλάτο. Κάναμε Μεγάλες Δράσεις στην Ρόδο, Ικαρία και Μάνη.

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια που έζησα στο Σύστημα σαν παιδί και έφηβη, αγάπησα πολύ τη φύση και λάτρεψα να ζω μέσα σε αυτήν, έκανα δυο κολλητές φιλίες, αμέτρητους πλατωνικούς έρωτες (ήμουν μονίμως ερωτευμένη και ποτέ μόνο με έναν), πληγώθηκα από ανθρώπους, έκλαψα, γέλασα, έζησα έντονες στιγμές. Για ένα χρόνο έμεινα στο σπίτι μου, ήταν μια ηλικία που δεν μπορούσαμε να είμαστε ούτε στην Κοινότητα, ούτε βαθμοφόροι, πρέπει να διάβαζα και για τις πανελλήνιες τότε, και μετά έγινα βαθμοφόρος στην Αγέλη…

Έχω πει σε συνέντευξη (όχι την ίδια με την προαναφερθείσα) όταν με ρώτησαν γιατί μου πήρε εφτά χρόνια να τελειώσω την Γεωπονική (είναι 5ετούς φοίτησης) ότι ένας από τους λόγους ήταν ότι στις εξεταστικές ετοίμαζα κατασκηνώσεις για τα Λυκόπουλα – είχα ήδη πει ότι είμαι Αρχηγός σε Αγέλη. Και είναι αλήθεια, η εξεταστική του καλοκαιριού είναι Ιούνιο και τις κατασκηνώσεις τις κάναμε πάντα αρχές Ιούλη…(τη δουλειά την πήρα, παρόλο τον αυθορμητισμό μου!)

Η μαμά μου όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν βαθμοφόρος μού έλεγε ότι η λέσχη είναι το δεύτερο σπίτι μου…

Όταν γίνεσαι βαθμοφόρος είσαι πραγματικά Πρόσκοπος. Εκεί συνειδητοποιείς το μεγαλείο του να δίνεις, να προσφέρεις απλόχερα τον εαυτό σου, να στερείσαι, να κουράζεσαι και όλα αυτά για κάποιον άλλο, για πολλούς άλλους, για μια ντουζίνα παιδάκια, για τα λυκόπουλά σου…

Τι να πω, δεν περίμενα ότι θα νοιώσω τόσα πράγματα όταν ξεκίναγα σαν βαθμοφόρος που δεν μπορούσα να πω έναν μύθο της προκοπής, που φοβόμουν τα παιδιά…

Όταν τελείωνε η δράση, έφευγαν τα Λυκόπουλα, καθαρίζαμε, μαζεύαμε και κλειδώναμε να πάμε σπίτια μας, μέχρι να φτάσω από την Αστυδάμαντος 51 στην Εργοτίμου ένα στενό πιο κάτω πέταγα, είχα πιάσει τον εαυτό μου να νοιώθει γεμάτη, πλήρης, χαρούμενη πολλές φορές, ειδικά όταν η δράση πήγαινε καλά. Αυτό το συναίσθημα δεν το έχω νιώσει σε καμία δουλειά που έχω κάνει, το έχω νοιώσει μόνο με τα λυκόπουλά μου…

Ήμουν πολλά χρόνια βαθμοφόρος στην Αγέλη, από το 1996 μέχρι το 2001 ήμουν Αρχηγός και μέχρι να φύγω για την Πάτρα το 2005 δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με την Αγέλη. Σε όλα αυτά τα χρόνια πρόλαβα να δουλέψω αρκετά μέσα μου την ουσία του πράγματος, δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος μας, τι κάνουμε και για ποιο λόγο. Αυτό που ενδιέφερε κυρίως εμένα, πέρα από το να δίνω ένα ποιοτικό πρόγραμμα στα παιδιά μου, ήταν να είμαι μια θετική παρουσία στη ζωή τους. Ένας άνθρωπος που πέρασε από τα παιδικά τους χρόνια χρωματίζοντάς τα. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Αυτό όμως με ενδιέφερε και αυτό προσπάθησα…

Το κείμενο ανήκει στην Μαρία Κωνσταντοπούλου

 

 

Υπαρχηγός Αγέλης 1993-1996

 

Αρχηγός Αγέλης 1996-2002

 

Υπαρχηγός Αγέλης 2002-2004